Katinka is woonassistent op de locatie Alba. Samen met haar hond Dexter bezorgt zij een glimlach op de gezichten van de bewoners, familie en medewerkers. Dexter heeft als pup een moeilijke start gehad, waardoor Katinka intensief met Dexter heeft doorgebracht. Dat heeft ervoor gezorgd dat zij een hele hechte band hebben gekregen. Nadat hij weer helemaal gezond was ging hij vanaf 9 weken oud met Katinka mee naar haar werk. Hieronder lees je hun verhaal.
“Als woonassistent werk ik met heel veel plezier op de Albatoren. Ik ben gek op honden en heb een teckeltje genaamd Teun. Ik was niet op zoek, maar wilde graag wel heel graag nog een hond, een maatje voor Teun.
En daar was Dexter. Dexter komt uit het nestje Labradors van de hond van mijn broer. De bevalling liep erg moeizaam en 4 van de 6 puppy’s werden doodgeboren. Dexter ’s zusje moest worden gereanimeerd en Dexter werd geboren met het zwemmers syndroom, wat inhoudt dat zijn pootjes zijwaarts lagen. Dexter werd een hondje die veel zorg nodig had om hem te leren staan en lopen. Degene die Dexter zou nemen wilde hem om die redenen niet meer. Ik was ondertussen zo gek op dat kleine hondje geworden dat ik hem wel graag wilde houden.
Dexter wilde ik graag houden maar hoe kon ik dat combineren met mijn werk? Een pup heeft veel aandacht nodig en dat gaat niet naast een volledige baan. Ik heb het verhaal aan mijn teamleider voorgelegd en haar gevraagd of hij anders mee naar werk mocht. Zij was gelijk erg enthousiast en ik kreeg de kans om het uit te proberen. Toen Dexter 9 weken oud was ging hij voor het eerst mee naar het werk. Hij kon al snel wennen aan de drukte, de mensen, de locatie en alle aandacht die hij kreeg. De bewoners, maar ook collega’s, waren meteen zo gek op hem. Als pup kon hij nog bij iedereen op schoot en werd dan ook volop geknuffeld en geaaid.
Toen Dexter als pup mee was kwam er een echtpaar hier wonen. Deze bewoners waren gek op honden. Meneer was op dat moment al heel erg ziek en lag veel op bed. Toen ik met Dexter bij meneer aankwam zag je hem weer even opbloeien. De volgende dag vroeg meneer gelijk of hij weer met Dexter mocht knuffelen. Ik ben elke dag met Dexter bij hem geweest, totdat meneer was overleden. Echtgenote en de familie is daar zo dankbaar voor. Als ik nu met Dexter langs mevrouw ga, dan zegt zij dat het de favoriete hond van haar man was. Dexter betekent in veel opzichten heel veel voor de bewoners.”
“Omdat Dexter zoveel voor mensen betekent, ga ik regelmatig langs de kamers met Dexter. Ik ga dan even een praatje maken en dan gaat Dexter gezellig bij de bewoner liggen of bij hen staan om geaaid te worden. Als er bewoners zijn die goed ter been zijn ga ik met hen en Dexter buiten wandelen. Ik neem vaak bewoners mee die niet zo graag met groepsactiviteiten willen meedoen en liever individueel iets doen. Tijdens het wandelen ontstaat er altijd wel een leuk gesprek. We lopen vaak om het gebouw en daar heb je een stukje bos. Daar kan Dexter lekker loslopen en dat vinden ze altijd leuk om te zien.
Dexter heeft ook een hele positieve invloed op het gedrag van mensen. Een bewoner had altijd moeite om zijn bed uit te komen, diegene wilde liever blijven liggen. Wanneer ik met Dexter een bezoek bracht aan meneer dacht hij dat Dexter zijn eigen hond was en was daardoor meteen positief gestemd en gemotiveerd om uit bed te komen.
Laten we vooropstellen dat Dexter geen hulphond is, hij kan bijvoorbeeld geen koelkast openmaken, maar hij voelt mensen wel goed aan. Hij biedt troost, geeft rust en herkenning op de afdeling. Hij is niet alleen waardevol voor de bewoners, maar ook voor familie is hij heel belangrijk. De echtgenoot van een bewoonster kwam altijd twee keer per dag op bezoek, dus hij had ook een band met Dexter opgebouwd. Wanneer hij in de huiskamer zat, legde Dexter zijn hoofd op zijn schoot. Dit vond de man erg waardevol en troostend.
Dexter is een hele makkelijke en rustige hond, hij vindt veel leuk. Dexter gaat echt met zoveel plezier hierheen. Dat komt ook omdat dit zijn tweede huis is, hij weet niet beter. Dus hij loopt hier ook altijd lekker rond en loopt kamers in om even gedag te zeggen. Soms gaat hij per ongeluk de lift in en dan vinden ze hem op de derde etage
terug, dan blijft hij daar of wordt hij weer naar boven gebracht. Hij heeft zijn mand op kantoor staan, zodat hij ook even zijn rust kan vinden. Als we een dagje uit gaan, gaat hij ook mee. Laatst nog naar Dierenpark Amersfoort, wat heel vermoeiend voor hem was.”
“Hij voelt zich verder altijd erg op zijn gemak. Als de mensen gaan lunchen, dan ligt hij onder de tafel. Het afleren dat hij gaat bedelen om een koekje blijft een probleem, vaak geven de bewoners hem dan stiekem toch een lekker hapje omdat ze hem zo lief vinden. Omdat ik zie hoeveel Dexter voor de bewoners betekent, denk ik dat het mooi zou zijn als andere zorginstellingen ook huisdieren of therapiedieren integreren. Dieren doen zoveel goed. Ik zag op internet ook ergens voorbijkomen waar een verpleeghuis een kattenkamer heeft. Daar kunnen bewoners lekker knuffelen met katten. Ik denk dat zoiets ook erg leuk zal zijn.
Ik vind een hond op een afdeling echt van meerwaarde. Een meerwaarde voor de bewoners, voor het personeel en voor de familie. Niet alleen de bewoners, maar ook het personeel vindt het gezellig en knuffelen hem graag. Dexter brengt ook een hoop gezelligheid en aanleiding tot een gesprek. Ik hoop dat Dexter nog veel liefde gaat geven en nog veel harten gaat veroveren.”
